а тут було не з тим

Spochatku movchysh, a potim pochynaje perty..

Vzhe kilka dniv projshlo. Vony yak zavzhdy prohodyat’. Nichogo novogo. Ya zavzhdy novyj, ale sut’ to tse ne minyaje. Moju sutnist’. Ranok vazhkyj, den’ zharkyj, nasychenyj. Vechir sumnyj.

Chekaju zavzhdy chogos’. Ya ne rozumiju chogo. Ya vidchuvaju.

Zaraz jihav pid doschem i .. .. meni bulo ne mokro, meni ne bulo holodno. Meni bulo sumno. Ya pryjihav v mokrij kurtsi i shtanyah. Teper meni vzhe suho i zatyshno.

A schasty ne potrebuje pryvodu. Vono abo je, abo .. .. u mene bude pryvid buty schaslyvym.

Ne mozhu pysaty. Meni sumno.

Ljublju!

Spokij..

Ale tak hochetsya nizhnosti. abo viddaty, abo otrymaty. Ale schob bula nizhnist’.

Vzhe nastav ranok. Ale ne stalo veselishe, naspravdi! Vytyagnit’ mene z tsijeji pastky!